Yokluğun acımsı bir tütün gibi dudaklarımda
O cehennemden bir alev, bir sarı hüzündür bil
Bir yalnızlık büyütüyorum sen gideli içimde
Hiç deva bulmayan acılar yüreğimde
Boğuluyorum her akşam, ayrılık türkülerinde

Gözlerinin harelerini yansıtıyorum aynalarda gözlerime
Bir sızı sarıyor ki gecelerimi, geçmiyor kabussuz uykularım
Hala kulaklarımda ninnilerin, seni büyütüyorum ayrılıklarda
Perişan bir ağıt gibiyim gecelerin ortasında
Simsiyah akşamlara yağmur gibi iniyorum

Katran karası anılar yığılıyor, kan çanağı gözlerime
Kaderime ağlıyor gecenin kuşları
Sen de bil her saat başı nasıl tükendiğimi
Güneyin cehennem gibi yanan sokaklarında
Yavaş yavaş soluyor tüm mevsimlerim

Bir alaca karanlık kuşağı korkularındayım her akşam
Bir ben, bir yalnızlığım, bir de gözlerinle baş başa
Mazinin derinliklerine dalıp düşüyorum dipsiz kuyulara
Boğazımda tükenmeyen hıçkırıklarla
Bir yaşamaya çalışıyorsam
Bin kez ölüp ölüp diriliyorum

Neredesin?.. tutsak gözlerine hasretim, neredesin ?
Gel/sen artık ümit ışıklarını yansıtan çaresizliğime
Yaşamam için bir neden var şimdi, o da sensin
Bir sızı var yorgun yüreğimin üzerinde
Tüketti yokluğunda beni böyle biteviye
Yaşamama ışık tutsun gelişin
N’olur ümitsizim !
Öksüzüm, yetimim, sensizim
Yaşat beni !...

Günay Koçak

26. 06. 2024