dün gece
sokağından geçtim
sen uyuyordun
yıldızlar uyanıktı

kendi cenazesine gelen
bir ceset kadar şık
ilk defa ormana gelmiş
şehirli bir sincap gibi ürkektim

baksan bile görmezdin beni
simsiyah giyinmiş
geceyle pişti olmuştum

leş gibi sensizlik kokuyordum
kendi tuzunda çürümüş bir deniz kadar
hüzünlü
rakı şişesinde balık kadar alkollüydüm

uzaklarda bir yerlerde
şarkı söylüyordu Sezen Aksu
“bende yoluma giderim / ezdirmem kendimi”
bense…
kendimi ezim ezim eziyor
zehriyle sevişen akrepler gibi
acımla sevişiyordum

tanıdık simalardan gizleyip kendimi
kuytu bir köşeden
ışığı sönmüş pencerene baktım
baktım…
bir zamanlar
o pencereden bana gülümseyen yüzünle avuttum
içimde ağlayan huysuz çocuğu

bir sokak köpeğine su içirir gibi
hayalinle suladım
içimde ki sana susuz vampiri

sabaha karşı
saba makamında çınlarken alemi-cihan
son bir kez bakıp pencerene
"a ş k ı m" diye fısıldadım gecenin kulağına

yıldızlar duydu
ay dede duydu
karakol
bekçi duydu

sen d u y m a d ı n