Yoktan yere mi geldin var oldun ben de
Tüm anıları sildin bir kalemde
Oysa gözlerinde kurşunlanmıştı sevgim
Bir sözle, bir öfkeyle böyle
Sevgi otağı kurulmasaydı kalbimde
Benim de kolay olurdu unutmam

Yoktan yere mi aşkın böyle kalbimde
Kırsan da, söylensen de çırpınmam ardında
Hüzünlerle sarhoş olmam... boşuna mı ?
Kırık anıların ardından bu mektup, yalan mı ?
Rahat yok bana bu dünyada
Yasak, şiir yazmam, yasak !
Yazmak dindiriyor bir an da olsa
Acılarımı

Yoktan yere mi aşkın kalbimde söyle
Ve mektupların, anıların bende böyle
Bir bir yaşamak hatıralarını düşlerde
Kara bulutların kara sığınağına tutulmasak
Bu katran gibi geceler; senin seslenişlerinle aydınlanırdı
Çoğu zamanlar
Ve, yalnızlığın dev kolları
Senin varlığınla renklenirdi akşamları

Dargın mı olsun ellerim kalemlere
O zaman nasıl anlatırım aşkımı sana
Dudaklarımda paslanmış acılar
Ne kalmışsa yaşamaktan yana daha
Senle güç bulurdu varlığım
Bu akrep yuvası tuzaklarda koşarken
İşte gidişin ve ben

Yalnızım yine
Odam, şarkılarım, resmin ve sensizliğim
Bir şarkıda avunmaya çalışıyor
Yetim ruhum, sessiz odalarım
Bir isimsiz şarkı inliyor içimde
Gerçekleşmeyecek hayallerim için !
Senin için, verdiğin mutluluk için

Gözlerimde yoğunlaşıyor
Dünyanın tüm kahırları
Gözlerimiz ne zaman gülecek ?
Kulak ver bir daha duyamıyacaksın
Benim sana yazdığım şarkılarımı
Bütün aşk yazan kalemimi
Kırıp gidiyorum !
Öyle bahaneler yaratma
İstanbul delisi sen !
Bahar çiçeklerine taptığın akşamlar
O sesli gürültülü ... garında
Üşümüş serçelerine koş !

Bir düş güzelliğiydi seninle sevmek
Uzağım
Senden uzak olmak neyse o işte !
Sana dönük sana korkağım
Bir şeydi sevmek hep başladığımız
Sen vardın benim için, ellerin vardı
Şimdi almış başını uzaklara gidiyorsun
Götürme geri ver özgürlüğümü
Tutsaklığım yalnız sana

Günay Koçak

21. 06. 2024