mezopotomya bereketliliğinden
nasıl çöl kuraklığına düştük
bizi kimler attı
çözümsüzlüğe

sahte çiçeklerle yeşertilen balkonların
gözlerine toprağın tozu kaçmış

ve
yüzümüz dönmüş karanlığın yediveren kaoslarına
kudretli beyinlerimizin izi kalmış ezelde
toprak testilerde ve üzüm bağlarında

artık
hayat ne kırmızı şarap tadında ne de kadeh saydamlığında
boz bulanık nehirler gözlerimizden akan
ve ölü tabiatın alıngan hıçkırıkları
gamzelerimizde çoğalan

her gün her akşam buradan geçiyorum
bataklık göletinden

kurumuş sazlıklar da olmasa bu ürkek çekirge
batağa batmış çamurlu kurbağa
ne yapardı

bekliyorum her geçişimde
azimle inatla avuçlarımı açarak

ne çekirge zıplayıp konuyor avuçlarıma
ne kurbağa vıraklıyor kulağıma

ah! Tanrım bu inatçı sessizlik
bu yok oluş çıldırtıyor beni bu çılgın rüzgârlar
hâlâ neden tırmanıyor
saçlarıma yüzüme
neden
neden

toprak mı ölü ben mi yoksa yol mu
ayaklarımın altından kayan zemin mi
zihnimin örümcek ağlarında dolanıp duran
ah! zavallı ruhum

söylesene
ne zaman akl-ı selîm insanların
huzuruna erişeceğim
bende









ayşe uçar
17062024
16:58