3
Yorum
26
Beğeni
5,0
Puan
318
Okunma
Zamanı gelince, kopup dalından
Dökülüyor birer birer yapraklar.
Ayrılanı yuvasından, yurdundan
Yüreğinde saklar, kara topraklar.
Ömrümüze düştü yine sonbahar
Soğuk rüzgârların ardında kar var
Gerçek ana, gerçek ata, gerçek yâr
Her nefeste yoklar kara topraklar.
Dindirirken ölüm kalp ağrısını
Seçer yaprakların en sarısını
Yıllarca bekleyip öz yavrusunu
Hasretle kucaklar kara topraklar.
Nûriye Akyol
Görsel alıntıdır.
5.0
100% (13)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz