AHTIM VAR

Yıkılsın dağlar,
açılsın yollar ardına kadar.
Bir ses var uzaktan,
bir vakit sevdamı çağırır gibi.
Yüreğim,
adını her duyduğunda yeniden kanar.


Bekledim…
belki dönersin diye,
belki bir rüzgâr saçımı okşar,
bir kuş kanadında haber getirir.
Ama gelen hep sessizlikti,
giden hep sen.

Elleri başkasına değse de şimdi,
benim parmaklarının arasından hâlâ ben sızarım.
Her dokunuş bir dua gibi,
her dua bir sızı gibi içimde.

Geçtiğim yoldan geçmişsin,
tozuna sinmiş ayak sesim.
Suyumdan içmişsin belki,
ama ben artık o su değilim.

Ahtım var:
dönsen de gelmesin yüreğim,
gitsem de kalır yaram sende.

Bir gül serdim yollarına,
adı sen, rengi ben.
Toprağa düşen her yaprak
bir yanımı eksiltir.

Rüzgâr tenime değmesin,
kokum savrulmasın ellere.
Bir ben bileyim içimdeki seni,
adını söylemesem de sen bil.

Zülüflerim geceye karışırken
her teli bir anıya dolanır,
her anı sen kokar hâlâ.

Kuşlar müjdeledi gelişini,
ama ben susmayı seçtim.
Çünkü bilirim;
her gelişin ardında
bir gidiş saklıdır.

Benim de ahtım vardı sevgili,
yollarına gül serip,
yalınayak yürümekti dileğim.
Sevdama yakışanı yaptım ben:
sessizce sevdim,
habersizce…

Her düşen damlada sen varsın,
adın gözdeki yaş, gözlerimde bir dua.
Varsın eller tutsun seni,
benim ellerim duayı bırakmaz.
Ve eğer bir söz kalırsa benden sana,
son nefesimde bile bil ki —
Gül’de Can’lısın.

GÜLCAN ŞAHİN
04.04.24 04:00