Ne bana nokta ol,
Nede aramızda virgül,
Fırsat verme soru işaretine,
Hatta mümkünse önlem bile olmasın.
Her şeyimiz tırnak içinde kalsın,
Et ile tırnak misali diyebilecek biri olmalı insanın hayatında.
Üzüldüğünde üzülen,
Sevinçleriyle sevindiren olmalı.
Omuzundaki dertlerini yüklenecek biri olmalı.
Olabilir mi veya var mı öyle biri bilmiyorum. Zira her şey bu kadar çıkar odaklıyken  vurdumduymazlıklar,hal bilmezlikler bu kadar artmışken,
Halen böyle biri var mı ve çıkar mı karşımıza bilmiyorum.
Deyip nasipten öteye geçemiyorum.
Haliyle böyle avutuyorum kendimi.
Hani Gecenin bir yarısında saat gözetmeksizin arayabileni olmalı, Merakından değil sevdiğinden özleminden soranı olmalı insanı.
Artık ağlatan değil güldüren var mı ?
El ele tutuştuğunuzda o sıcaklığı hissettirebileni olmalı,
Göz göze gelindiğinde bir tek o gözde kendini bulanı olmalı,
Aynası bilmeli o gözleri,
Her konuşulduğunda manalı olmalı sözleri. Geçmişe sünger çekip hatırlatmamalı yaraya maruz kalmış izleri.
Bilmiyorum halen böyleleri var mı?
Ve nasip olur mu karşımıza çıkmaya?
Varsa da çekinmeden,korkmadan yazar mı? arar mı?
Bilmiyorum.
Bir gün duygularına İsyan edip itiraf eder mi?
Hani bir umut ya işte;
Bendeki de aynı,
Umudunu yitiren ölü gibi ya,
Ölmemek için umut ediyorum,
Nokta olmadan,
virgül koymadan
Satır başı veya sonunda önlem ile soru soru işaretsiz,
Tırnak içinde bekliyorum.

KADIR TURGUT