Uzun yıllar oldu sevgiyi hissettmedim.
Sevilmenin kıyılarında gezemedim.
Eskiden gençliğimin delikanlı zamanlarında
Kalbimin yerini hissetmek çok kolaydı.
Sevgilinin gözleri yetiyordu çırpınmaya.
Elleri, büyülü elleri deniz kıyısı serinliğiydi.
Yıllar oldu; tozlanmış raflarda, anılar sandığında kalbim.

Yeni bir aşkı ararken yılları heba edeciğim.
Geçip giden ömrümün bir sevgiye hasret kalacağı gelmezdi aklıma.
Ama zor yoldan öğrendim.
Hasretin bir değirmen taşı gibi öğüttüğünü ömrümü,
Yıllar denen zaman içinde.
Yanmanın, ne demek olduğunu,
Ödemem gereken bir bedel vardı,
Aşkın vuslat olmadığını öğrendim.

Her seferinde bilmeliydim.
Eskidikçe anılar, eksiliyor insan.
Her gün bir parçamı alıp gidiyor.
Tek özlemim eskiye dair kalbimin gökyüzünün maviliğiydi.
Ne bahar geldi ne yeşerdi umutlarım.
Şuursuzca kendini bilmeden atan kalbimin,
Çok uzun zaman önceydi deli taylar gibi koşturmacaları…
Şimdi durgun bir nehir gibi ömrümün son demleri.

Ama hâlâ senin için üzüntüm var.
Sevilmenin yaprakları soluyor mu kalbinde?

Acıyla geçen yıllarımda,
Aşkın bir oyundan daha fazlası olduğunu anladım.
Oysa kazanmak içindi tüm çabalarım.
Bulduğunu sanmak, hiç bulamamaktan daha zor…
Mutlu etmek için çok yoruldum,
Ama yine de kaybettim.

Yüzünü görmeyeli kaç yıl oldu?
İşte, hayatımda hep bir boşluk oldun.
Ama sen her zamanki yerinde duruyorsun.
Günler gelip geçse de
Bildiğim bir şey var;
Hala seni çok seviyorum…

Hasan Yıldırım