Şiirime sözüm geçmiyor artık
Sen kalemi tut yeter
Ben kendimi yazarım
Sen ardımdan gel diyor.

Gözlerini bir çift kuşa benzetip
Uçurmak için kalbimin semasında
Daha ilk heceye başlamadan ben
Yuvasından düşmüş bir çift yavru kuş gibi
Bakan gözleri duruyor
Şiirimin ucunda
Afrikalı bir çocuğun

Ben gözlerin diyorum
Şiirim açlık diyor.

İncecik parmaklarını yüzümde gezdirmene
Irmağın akışı diyecekken
Bir tiner kokusu yayılıyor şiirimden,
Beyoğlu’nun herhangi bir sokağı
Bir çocuğun ömrüne mızrak gibi saplanırken
Sen hangi beyin oğlusun diyor
Bu çocuklar bu yağmurda birbirine sarılırken

Ben ellerin diyorum
Şiirim üşümek diyor.

Sözüm geçmese de artık
Yüzünün aydınlığını
Anlatmak istiyorum,
Bir karanlık çöküyor şiirimin üstüne
Bir çocuk ağlaması,
Bir bomba patlaması,
Bir evin göçüğünde kana bulanan
Ay parçası aydınlık bir esmer yüz
Annesi elleriyle
Yavrusunun yüzünden
Toz toprak kan temizliyor

Ben insanlık diyorum
Şiirim öldü diyor.

Barış Çelimli