ay saklanırken bulutların arkasına
masum öpüşlerinde kaybolurdum, gecenin
yıldızları sayardım tek tek gözlerinde
uyanırdım koynunda bilinmeyen sabahlara
doğardı güneş usulca gün soyunurken sabaha

çıplaklığını örterdi bulutlar
günün ilk ışıklarıyla
en sert esen rüzgarlarla yarışırdı nefesimiz
dev dalgalarda boğuşurken
can çekişirdi iç çekişlerde bedenimiz

güneşin sıcaklığını duymazdık tenimizde
en yakıcı sıcaklığı hissederdik dokunmalarımızda
cemre gibi düştüğünde arzular yüreklere
yasaklarda kaybolur terimiz karışırdı toprağa

ay ışığının yakamozlara düşen ışıltılarında
aydınlanırdı dünya yüreklerimizde doğardı güneş
ben gece olurdum sen gündüz
buluşurduk ya şafak vakti ya günbatımında

kızıl alev olurdu buluştuğumuz her yer
yanardı arzular akşamın kızıllığında






Mert YİGİTCAN - Candostum
Candostum’ ile birlikte yaptığımız şiir çalışmamızın ürünüdür.
Maltepe / istanbul 10 / mayıs / 2007 02,30 )