zeytin bahçelerini özledim Martha
sadece bundan ibaretim. biliyorum
kelimelerimin ve söylediklerimin hiçbir heyecanı yok
uçurumun kenarında bile değilim
düşmekten korkacağım bir nedenimin olmaması iflah olmaz bi trajedi
sol gözümle vedalaşıyor gibiyim
midemin üzerinde ağır bir replik
çılgınca bağırıyor
kulaklarıma inandırmaya çalışıyor içimden geçenleri
hiç bu kadar zoraki gülümsememiştim. hatırlamıyorum
gelişiyoruz Martha
özlemin kaybolmasıyla
bahçeye açılan gizliliğin ihtişamıyla
hoyrat bir rüzgar eşliğinde


yeşilini seviyorum aslında
yeşilin tonunu
kendimi derinliklerinde unutmayı
kaybolmaktan yana endişelerim. hayra alamet değil
üşümekten korkmuyorum
sarılmaktan başka hünerimin olmaması bi nebze rahatlatıyor beni


biliyor musun Martha. bence acilen bilmelisin
yoksa bir bir yaşıyoruz
ölmekten başka derdimiz yokmuş gibi

bir de zeytinlerin özlemini

.