Öl desen ölecektim, yüreğim titrerken
Seni çizmiştim gönlümdeki tuvalime
Bende değildi gözlerim
Gözlerim gözlerine kurulmuş
Her yanım ışıktan bir kordu seninle

Sonra elleri uzandı cadı kazanlarının
Her yanım karanlıktı, simsiyahtı odam
Bir sonbahar esti üstümüzde
Fırtınalar hoyrat ve insafsızdı
Bir ağaç ağlıyordu
Tüm yere serilmiş yaprakları
Kahır yüklü, yanıktı sevdası

Tüm sanaydı şiirlerim...sonra yaktım
Yakmıştım ellerimdeki umutlarımızı
Korkuyorum yalnızlığımdan şimdi
Öl desen ölecektim

Gözlerin saklıydı bende, gizemli gözlerin
Saçlarından tutunduğum dost akşamlarım
Hep bana koşardı uzaktaki gözlerin
Alıp gidecekti artık uzandığın ellerin
Unutacaktın anıları, hatıramı, beni

Çok çabuk oldu her şey
Nereden çıktı bu kara fırtına
Bir içimlik sigara gibiydi zaman
Gelsen baharın olurdum gözlerinde
Yağmurun gökkuşağını sevdiği gibi
Seviyordum

Gel desen gelecektim inan
Şu cazzı kazanı elleri almasaydı
Seni benden
Gitmeseydin gözlerimden
Gözlerin bende kaldı
Sen ne dersen de

Günay Koçak

29. 1. 2024