Basiret mi diyelim onca zora dayanışa
Sevda mıydı bizi çıkarıveren aydınlığa
Ben zannederken seni de samimi yanılmışım
Desene bu gidişattan ağır darbeler almışım.

Gecelerin sis perdesini kaldıran değil miydin?
Gözlerindeki bakışa nasıl da beni esir ettin
Yüreğe değmeyenmiş ana değen duygular
Sayende yıkılmışım bak, oldum tarumar.

Paylaştığımız şeyleri ekleseydik birbirine
Sınırı aşardı nice aşılmaz dağı, erişirdi denize
Terk edilen olmak kor gibi düştü gör ki yüreğe
Samimiyet yoksunu oluşun hançerdi geleceğe.

İsterdim ki durdun zaman, mekân olsun ilkbahar
Kışına da razıydım sevgi hardı hep yanar
Donsa da kanım yok önemi, çekmezdim ahu zar
Şimdi viraneyim, kabuk bağlamaz yaram, kanar.

Öyle bir sevgiydi bu bilemedin kıymetini
Zillete düçâr ettin içte yaşayan cenneti
Ne gereği kaldı yaşamanın, ateştendir mekân
Benden de sana kalsın beddua, sen de yan.

Harcar mıydım o gençliği ne büyüktü arzular
Seninle yaşadıklarımız anladım ki bir kumar
Oysa anlayabilmek de vardı benzer hisleri
Tükettin sevgiyle beslenen çayları, dereleri.

Kıskanırdı insanlar büyüktü çok büyük
Sevgi yüreğine senin anlaşılan oldu yük
İlk zorda bıraktın ucunu iplerin, düşüyorum
Sevgiye muhtaç yürekle tükeniyor, tükeniyorum.

Dilden çıksa da ah ile sözler, boşver sen
Sevgiler değil miydi ruhları gözetip besleyen
Yine de sen mesut ol, ben alıştım yalnızlığa
Yolum yitene dek sürecek, alacakaranlığa.

Oğuzhan KÜLTE