ÇOCUKLARIN GÜLÜŞLERİNDE YÜKLÜ MAVİ ŞARKIMIZ

Bir adamın gözlerinde
tecriti gördüm anne
en güzel mevsimlerin çalınarak
yaşam ötesine gönderildiğini gördüm
arada bir yerlere sıkıştırılmıştı adam
duvarlarda kendi sesi yüreği
zamanın dışında bırakılmıştı
güzelliğe ışığa inanmıştı ve bu en büyük suçtu
ihanet bir kara irindi ayaklarının dibinde
o kendine ve inancına ihanet etmemişti
sıradağlarca bedel ödemişti zincir zincir
ve daha ödeyecekleri önündeydi
dört bir yandan kuşatılarak iliklerine dek soyuluyordu
o adamın gözlerinde
dünyanın tüm acılarını yaşadım anne
soluğum kesilerek içim ezilerek
ölümleri zulümleri işkenceleri gördüm
ruhunun bembeyaz bir papatya gibi kopartılarak
yerlere fırlatılan yapraklarında fal bakıldığını gördüm
açlık grevlerinde gaz bombalarında
sapsarı yüzünü incecik bedenini gördüm
bir enkaza dönüşmüş adam anne
o enkazın içinde yüreği bir pırlanta
çamurların içinde kimse görmüyor
ben görüyorum biliyorum yaşıyorum onu anne
hayata tutunmaya çalışıyor çemberin dışında
daha bir kadını bile öpmemiş okşamamış bir bedeni
elleri ürkek elleri şaşkın elleri tertemiz elleri yalnız
ağlıyor utanıyor bazen sığındığı bira kutularından
onunla ben de ağlıyorum anne tüm evren ağlıyor
sarıyorum onu yüreğimle varlığımı dolduruyorum özüne
anne bu ne biçim iş özgür mavilikleri istemek suç mu
hep daha iyiye daha güzele daha aydınlığa uzanmak
gerçek insan olmak inanmak o sımsıcak sevgiye bütüne
anne korkuyorum ama ona söylemiyorum
şu karmakarışık amansız acımasız maskeli
üzeri ıtır kokulu otlarla bezeli tuzaklarla dolu
bu yaşama göre değil o adam sadece kendisi
sanki bırakırsam ellerini kaybolup gidecek
bir yıldız gibi kayıp süzülecek ve kimse bilmeyecek
bu dünyaya sarmaşık gülleri de gerek değil mi anne
onun sarıldığı ağaç tutunduğu ip olmalıyım
rüzgarlara göğüs germeliyim köklerim güçlü
adı yok bu sevginin nereye gideceği de belirsiz
ışıltılı bir gülümseyiş tutuşan ellerimiz sesimiz
çocukların gülüşlerinde yüklü mavi şarkımız

Nilgün ACAR 14.05.2007