Özlüyorum
Çaresizliğimle sarıldığım sevdana
Dilime dolanmışlığınla, seninle
Sen yazınca vakit...susuyorum
Düştüğünden beri gözümdeki ela’ma
Seni söylüyorum şarkılarımda
Seni bağırıyorum işitmeyen ruhuma
İşittiriyorum sevdanla, sen şiirlerimi

Korkuyorum şu sensizliğimden
Yalnızlığımın simsiyah akşamlarından
Gözlerimdeki dinmeyen nemlerimle
Var ya ; bu gün yine seni soluyorum
Menekşelerini özlüyorum, manolyalarını
Galiba seni çok özlüyorum
Kendime bile söyleyemediğim itiraflarım
Yokluğun boynumda yağlı urgan
Varlığın desemde bulamadım ki
Ayrılıkların her türlüsü bende
Gözüme çekilen bir mil !

Başımda yoğun bir ağrı
Her an biraz daha yitiyor umutlarım
Korkutuyorsun...sensizliğin vuruyor yürek kapılarıma
Ellerime pranga vuruluşu
Ve bu masalı getiren gecelere dalıyorum
Biz değilmişiz her vakit inleyen
Söylediğin şarkıyı hiç unutmuyorum
Galiba seni çok özlüyorum
İçimi kendime bile anlatamıyorum

Yorgun menekşem
Yorulmuşum mazim sırtımda
Taşıyamıyorum bazen bu yükü
Allah’ım ! bu ne acı
Yüreğimin sevdalı tacı
Unutma beni ’’ bitti ’’ desemde, unutma !
Geçecek olan ne varsa, acıyla karışık içimde
Geçmeyecek biliyorum...gelmeyecek beklenenler
Anlaştık artık gözyaşlarımla
Seni beklerken dolacaklar gözlerime
Tükenmeyecek içimde hasrete dair ne varsa

Bak işte sevdiğim güneşi
Ayrılıklara bıraktığım gözlerini
Yakıcılığını biliyorum yine de koşuyorum
Kıpkızıl bir gün doğumuna doğru
Senden sonra da... tek ışığım o !
Hayallerim tutmadı ellerimden
Ömür geçip gidiyor, hangi hayaldi tutunduğum ?
Canı cehenneme hayallerimin !

Vuslatın yağmur elleri dokunsun yüreğime
Gelmedin ki
Siyahındayım yalnızlığın
Sen ışıklara koş, papatyalara dön yüzünü

Ben dönüyorum artık
İçimin gün görmemiş karanlığına
Özlemler kar etmedi
Gözlerimde bin damla yaşsın bundan böyle !

Günay Koçak

21. 1. 2024