uyanmıştım
uyandığımı sanarak
bakmaya doyamadığım için mi çoğalıyordu bir şeyler
yoksa kıyamadığım için mi
bilmiyorum.
uyanma günüm bitmişti
belki de
birikmiştim
evet çoktum
nasıl çoğaldığımı tarif edemem
çar çur etmiştim kendimi
direnmek için hiçbir şeyim yoktu
duvarların sırtında çıban olmayı başarmıştım
sebeplerim çığ altında kalmıştı
sıralı bir şekilde şekilsizce terliyordum
alnımın üzerinde geçmeyen bir yazı
kazınsın istedim
gecemi gündüzüme karıştıracak kadar acemiydim
muhakkak bunun için vardım.
yorgun gibiydim
dudağımı elimle bastırdım
karnımı deşiyordu yazlık bir fidan
düşündükçe
yüzüme tırmanan o ağır kahkaha
bedenimi boynumdan ayırıyordu
soğuk sohbetler içindeydim
hiç hesapta yoktum
bilmeden uyanmıştım
istikrarlıydı. ısırılmış dudağım
kenarından sızan her neyse bana ait değildi artık
başımın ağrısına rağmen aldırmadan gülüyordu
gülücü
cehennemi izliyordum
her şey susmuş
yastığım konuşmaya başlamıştı
boynumu seviyordu gülerek
kulağımın etrafını sarmıştı kıvılcım
o an gözlerimdeki ateş
kimsede olmayan bir şeydi
gülerek öldürülmüştüm
ilk defa
üzerime aldığım her şey umudunu kesmişti
savrulmuştum
kendime çarparak durabildim
ölümü avuçlarımın içindeki olağanüstü kabuklara borçluydum
etrafım çevriliydi
karmaşıklar ülkesinde doğmuştum
sakin bir şekilde gülümsediğim her an aynı saatte susturulmuştu
zaman neye durduğunu bilmeden durmuştu
alnımın çevresindeki bu gürültü
defnedilmişti bilmediğim bir yere
arkama bakmadan uzaklaştım
uzaklaştığım yer çivilendiğim yerdi
enine boyuna ayaklar altına alındı nefesimdeki soylu bekleyiş
kendime göre yıkılmıştım
kendime göre rüzgarım vardı. sırtımdaki kemiklere doğru esiyordu
kapılar kapandı
bir kalbin düşüncesiyle süngülendim
kalbim sümbülden bir kokuydu
koparıldım
yeşili bol bir nehre bırakıldım
gözlerim bir geyiğin duruşundan geliyordu
saçlarımdaki kıvrımlar dudaklarımdan dökülen ince bir yağmur gibiydi
yanaklarımdaki orman dünyanın hiçbir yerinde yoktu
ağaçları söndürdüm
dışarısı kadar soğuktu bedenim
gömülecek yüzler vardı
ağaçlar
kuşlar

ağır kuşlar


.