düşünüyorum. ağzımı kirleten bu dünya neden temizlenemiyor diye
düşündüğümle kalıyorum.
üstüme başıma çeki düzen veriyor. zayıf bünyeme tükürüyorum
hatta sonradan yalamamak için az tükürüyorum
sıradan bir gün. rüzgarlı bir betonarme içindeyim
havam binbeşyüz
klasik müziğin içinde arabeske bağlıyorum Beethoven yükseldikçe. yükseliyorum
çıldırmış bir spagettinin önünde günlerce ölebilirmişim gibi geliyor
iştahımı kabartan bu müsvedde hayat. beni kendimden çıkartıp az bir zamana ayırıyor
tahammül edemedikçe. ya Vedud diyorum
ya Vedud. her şey birbirine karışıyor her şey
ağlamaklı oluyor duvardaki saat
yarım yamalak uyanıyorum. herkes burada
herkes nervozayı kutluyor bulimiamın gözleri önünde
beyni sulanmış bir meyvenin yüzüne bakıyorum
umudum kan ter içinde
busbulanık ellerim. sakince sevmeye çalışıyorum tabağını meyvenin
ağzımda hastanelik bir şey
dişlerimde kan
umurumda olan her şey. delirmiş gibi davranıyor
insan olduğunu zanneden her şey çıldırmış
biz bu senfoniye alışkın değiliz
hayır hiç değiliz
midem. acılı meyvelerin dertlerinden oluşuyor
anlamıyorum. kasıklarımda bir kasılma başlıyor. parmaklarımın ucunda eski beton bir ev. ahşap yerleri bağırıyor. yüzüm aynada. dilim delik deşik
kendi peşini bırakıyor insan yanım. ve bahçesi. salıncağı. bilmem neyi
çok romantik kusuyorum her şeyi.
kriz anımı yiyorum.
duygusal bir körlük bu. saçlarımı topluyor bir meşe ağacı
karanlık bir ormana doğru yürütüyor beni
ev ayaklanıyor
aynalar kıyamet gününü konuşuyor
zevkler ve renklerim durmadan tartışıyor
çok hisli gelişiyor. her şey.
yediklerim kurutulmuş bir nefrete dönüşmüş. acilen boşaltıyorum şehrimi
ağzımın içi yorgun
meteliksiz bir ruh. gözlerim
dudaklarımı pencerenin camına yaslıyorum
izi çıkıyor çürük bir çileğin.
anksiyeteme onurlu bir sadakat besliyorum
her şey süresiz ve suretsiz
boğazımda. bi sokak köpeğinin patileri düğümleniyor
yedikçe yiyorum kendimi
yedikçe kayboluyorum.

aslında
öylesine bir düşünce bu
öylesine bir rahatlama

...