2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1039
Okunma
Kopar gider yaprak, dal ıssız kalır,
Kuyusu kördür düşmüşün karanlığı koyudur.
Harap şehirlerde mamur yürekli,
Kara elleri nasırlı, taş sıka sıka.
Eziliyor üzüm taneleri gibi esmer ülkenin çocukları,
Işık sızıyor vuruldukça, kara pekmez yüzlerinden...
Görebilse üzülmez, öldüğüne bile,
Ama,
Değmediğin de attığı sapan taşı bir tankın paletine,
Kahrından ölür...
Virandır evi barkı, yurdu ocağı,
Derdi vatan toprağı, onuru insanlığın.
Çıkarır gövdesinden kanatarak, yırtarak, kuş kadar yüreğini,
Çıkarır da fırlatır!
Menzilini bilir yürek,
Düşeceği yeri bilir!
Ezip geçer tanklarının kırmızı paletiyle,
Evi yurdu bahçeyi, dağı taşı ovayı...
Ama, göz koyalı zalimoğlu bu toprağa bu taşa,
İkisini aşamadı ne yapsa;
Biri yürek çatalı,
Biri sapan çatalı...
Barış Çelimli
Cevap Yaz