Mazlumlar kutuplar kadar yalnızdı
Bende kışı kucakladım bir yetimi sever gibi
Ellerimde kar taneleri
Öksüzler ’in duası gibi

Bendeki yalnızlık rüzgârın esintisi
Kimsesiz değilim, aksine huysuzum
Sevmem kolay kolay kimseyi
Sen öyle misin ?
Açsın , ekmeğin yoktur senin
Suyunu kana kana içemezsin
Terlikler üşütüyor mu seni ?

Biliyor musun ?
Palto mu artık sevmiyorum
Ayaklarım bugün çok yanıyor
İçimde bir yanardağ
Nefesin ısıtıyor yüreğimi
Sen kutupların içinde bir şelale
Ben özgürlüğün şımarık çocuğu
Ne garip değil mi

Bir şapka değiştirdi devrimi
Devrimler mazlumları devirdi


İçimdeki çocuk dün yalnızdı
bugün kimsesiz



Mazlumlar kutuplar kadar yalnız iken iyi olmamı beklemeyin benden

Dünya bir yara olmuş yüreğime,
Şimdi kim sağaltacak beni
Her yanı kötülük kokan bir nehirde
yüzer gibiyim
Şimdi kim Paklayacak beni?
Eski püskü bir kimlikte,
eski bir resim gibiyim
Şimdi kim yenileyecek beni?
Hayatı demir kapıların, anahtar deliğinden izliyorum ,
Tokmağı kırık , her hâlde,
Ses gelmiyor ! Dünyadan ,
Çocuk rüzgârları esiyor hâlbuki
Kokusu mis !

Soru işareti gibi kaldım yerimde,
Bilmediğim sorularım vardı şimdi nerede?

Balkon demirleri ’ni sımsıkı tutmuş çocuklar
Karpuz kurutuyor anneler ,bacılar
Bir Gül bahçesinde yaşamak için



Ey Ölü dünya!

Acılarıyla sarmaş dolaş ,
Korkularıyla koyun koyuna
Sessizliği içime gömüp ,
Taş atıp kaçmak istiyorum





Ayşe Caniberk
Gümüş kalpler