“Nilgün Marmara’ya; saygı ile”

ah Nilgün…
ah ateşe gönüllü ateş böceği
ah dudağına dargın ıslık
olsaydın şimdi…
uçmayı unutmuş kuşları anlatırdım sana
gökyüzü vurulmuş
yuvası dağılmış kuşları…


ben anlatmasam da
daha süt dişi çıkmamış bebeleri bomba yağmuruna tutanları
mülteci botuna mızrak sallayan medeni katilleri
sığınmacıya çelme takan faşist gazetecileri izlerdin
haber bültenlerinde


ah Nilgün…
“ey iki adımlık yer küre senin bütün arka bahçelerini gördüm ben” deyip
ölümle lades tutuşan küstüm çiçeği
olsaydın şimdi…
midye kabuğu gibi sahillere vururken çocuk cesetleri
büyük salonlarda nutuk atan küçük insanları anlatırdım sana
birleşmiş milletler sanılan fiyaskoyu
Unicef denilen tiyatroyu anlatırdım


elinde buzlu Whiskey ile
masa başında kanlı haritalar çizerken birileri
bir galon petrol yada bir karış toprak için
kan revan, kefene sarılmış küçük bedenleri
eli yüzü kana belenmiş o esmer kadınları görürdün
ekranlarda…


ah Nilgün…
ah kozasına küskün kelebek
ah hedefine aşık mermi
senin görmekten utandığın o arka bahçeleri
biz şimdi
çocuk cesetleri ile süslüyoruz
Noel çamı gibi…