İşte gece ve korkulu saatler
Bir büyük salonun en köşesinde
Bakıyorum tüm sığınanlara buraya
Çay derdinde çoğu, yine ekmek derdinde
Yerlerde yataklar
Top oynuyor çocuklar şişelerle
Elleri duada çoğunun
Sıcacık evlerine dönme umuduyla
Bir kabustayım sanıyorum
Pencereden dünyayı seyrediyorum
Dünyam ağlıyor mu ne ?

Kaç gün oldu bilmiyorum
Sokaklardayım bazen aç bazen tok !
Taa uzaklardan
Sana gelmek istiyorum
Yorgun, uykusuz, gelemiyorum

Şarkılar avutmuyor artık, yalnız hüzün veriyor
Hasret bir dikenli gül gibi
Solarak dökülüyor kucağıma
Yazarken bunları, gözlerim bir su dolu bardakta
Onu izliyorum işte titriyor yine
Dur diyorum artık dur !
Durmadan dönen dünya !

Gün bu gün mü, yarın mı ?
Ayın kaçı acaba, bilmek istemiyorum
Dinle beni ey kocamış dünya
Siyaha boyama mavi tuvalimi
Varsın sallansın gece, yıldızlar göz kırpsın halime
Yağmurla doldur bulutlarını gök
Çürümekte içimdeki umut tohumu
Filizlendir artık güllerimi

Yine bir sabah vakti
Tüm gücüm tükendi
Hasta ve yorgun bakıyorum yıkık dünyama
Susmuş gece bekçilerinin düdükleri de
Benim yağmurlarım geceleri yağar
Çisil çisil
Korku dolu gecelerin kör karanlığı
Bir gökkuşağı düşünüyorum
Sabaha
Aydınlatmaz mı karanlık dünyamı

Günay Koçak

17. 11. 2023