Gönül veren bilir, bu dünya misafirhanesi,
Derman arama dışarda, içte bul huzuru ise.
Sevgiyle dokun, kır çiçekleri hasretle büyüyen bu çöllerde,
Zamanla sararır yaralar, gönül verdiğinde ise.

Düşün, mal-mülk geçici, ölümsüz olan sevgidir,
Kalıcı olan sadece Rabb'in, yolunda yürüdüğündür.
Sözleri olgunlaşmış, yürekleri aydınlatan bir nefes al,
Kökü sağlam olanın dalı, rüzgarla savrulmaz yoldan.

Kaderin kollarında, rüzgar gibi savruluruz,
Ama tevekkülle sarılırsak, yıldızlar gibi parlarız.
Hicranî der, yıpranma, geri dur hayal kuytularında,
İman, ihlas ve takva, yolumuzda rehber, dize ihtiyacı yok.

Bu şiirde derin bir düşünce ve öğütlerle dolu bir atmosfer var. İnsanın dünyaya olan bakışını sorgulayan, kaderin kaçınılmazlığını vurgulayan ve içsel bir huzurun önemine dikkat çeken bir ton hakim. Şair, dünyanın geçici olduğunu ve gerçek huzurun içsel bir dinginlikte bulunduğunu anlatıyor. Vermeyi bilmeyenlere, mal-mülk peşinde koşanlara eleştiri getirirken, gönül zenginliğini vurguluyor. Kaderin kaçınılmazlığına işaret edip, sabır ve tevekkülün önemine vurgu yaparak insanın içsel gücünü ön plana çıkarıyor. Sonuç olarak, yaşamın özüne dair derin düşüncelerle işlenmiş güzel bir şiir.