Dört mevsim baharı yaşatırdı gülüşün sabahlarıma. Varlığın huzur verirdi uykularıma.
Sesin sesime karışır, gülüşün yüzüme bulaşır, sevdan yüreğime dolaşırdı.
Sen aşkım dediğinde odama mutluluk,
gözlerime sevinç dolardı.
Kokun sarardı dört bir yanı.
Sözcüklerim şiirlerimde elele tutuşur,
Devrim türküleriyle çocuklar halaya dururdu gözbebeklerinde..
Savaşlar yerini umuda bırakırdı
insanların yüreğinde.
Dağlar bile dize gelir,
adın yankılanırdı yamaçlarında.

Yoksun şimdi.
Gönlümün baharı kışa döndü.
Zemheri ayazlar içinde yüreğim.
Uykularım sana kaçıyor,
duygularım sana bölünüyor geceler boyu.
Sesim martıların çığlığında boğuluyor.
Şiirler öksüz, çocuklar yetim kaldı yokluğunda. Devrim türküleri Hasret şarkılarına,
evladını yitiren anaların ağıdına karıştı.
Gözlerimi gülüşüne sürgün,
ömrümü aşkına müebbet,
yüreğimi hasretine mahkum bıraktın giderken.
Biliyorum,
Sağır bir kulağa haykırmak gibi boşa dönüşünü beklemek.
Ama Dilsize türkü söyletmek,
göremeyene yüzünü ezberletmek gibi imkansız seni unutmak.