BEN BÝR ÖÐRETMENÝM
Yusuf Yýlmaz

Ben bir öðretmenim.
Mum gibi yanar, eririm.
Karanlýðý aydýnlatýr ýþýðým.
Ben
Bir dað köyünde ögretmenim.
Bir çobanýn yanýk kaval sesi hala Kulaklarýmdadýr.
Geriye döndürüp dinlemeliyim
Eskiden kalan kýrýk plaðým...
Ben baþka bir zamandayým!
Oturup kuþ sesleri arasýnda
O güzel duygularla yaþarým.
Sýcaklýðýina ,sevgisine,, hissine...
Berrak bir nehir gibi akarým.
Benim öðretmenlik yaptýðým köyümdür oralar.
Daðý, taþý, topraðý, çiçeklerinin rehasý burnumda tüter.
Böceklerinin, kuþlarýnnýn sesi,
Aðaçlarýnýn serin gölgesi,
Yanýmdan geçen koyun sürüleri.
Kuzularýn melemesi,
Mandallarý robot halleri,
At sýrtýnda bir delikanlýnýn
Þimþek hýzýyla geçiþleri ...
Sonra
Yedi köþe þapkasýyla ,
Tabakasindan sardýðý cigarasýný uzatarak,
Yak öðretmenim diyen
Hasan aðayý,
Pýnardan þu dolduran ninenin
Þu içer misin? öðretmenim,
Diyen anamý hatýrlatan sesi;
Birde çapakli gözlü
Çocuklarýn
Dalýndan kopardýðý elmalarý
Uzatýnca almazsan,
Yüzünde oluþan o mahzun mahcubiyeti..
Vurur yüreðime özlemi.
Gözlerimde bulutlar tatlý tatlý buðulanýr.
Avaz avaz baðýrasým gelir.
Unutamadýðým o vefayý
Ne kadar uzaklarda olursam olayým...
Ben hep oralardayim...