Ey can; canımdan can akar ömrün vuslatına .
Ben bilmem yaradan bilir, halden hale geçer aklım.
Ve kalbimde ki sevdadır icimde çoban ateşi yakar beni..
Varmak isterim görmek isterim.
Kör oldum korlüğüme, ben bilmezem bilen bilir o halimi.
Yollar engebeli, yollar patika, Dik yamaçlar, ucurumlar da sarhoş dolaşır ayaklarım..
Bazen güneşe yükselmek,
Bazen gölgede durmak arasında bir girdabın icindeyim işte..
Yok, yok ey can söyle kanatlarımı niye yaktı sevdan.
Niye uççamıyorum ummanlarına aşkın..
Bak divane derviş oldu dost meclisinde ten ve o dil..
Bu adil değil,
İsyanım var içimde yanan ateş harlanır. Ömrün he anında..
Bilirim gecenin içine günü, günün içine geceyi sokan var..
Bilirim toprak su hava ve hayat ve ölüm ve dünya nimeti onundur ebedi onun kalacak..
De hadi götür beni gidemediğim sevdamın hiçliğine...
K...... dediğimde bir sen gelir her an aklıma bir ben kopar dalında düşen yaprak misali tenimden toprağa...
Şiir Kamil Üci