mevsimi olmayan bir fırtına

mizacına yenik düştüğü insanın

içinde saklı gizin izini sürdüğü şairin
esmeyen gün mü var??

yüzünü asmadığı ömür mü?


selam sevgimle

Sensizlik, sessizliğin koyu bir yankısı,
Düşlerin muğlak sızısı, kalpte ağrıya dönüşüyor.
Çile dolu gölgeler, sol yanı hoyratça sarhoş ediyor,
Ölümün çığlığı, her kelimede bir hüzün kokusu taşıyor.

Dinmeyen çile, hangi mevsimin fırtınasıdır bilinmez,
Yalnızlık, gözlerin ferine bir sevda dokunuşu bekler.
Irmaklar gibi denizlere akalım, umudu taşıyalım,
Belki depreşen yüreklerimizde sevinç bir çiçek açar.
Sessizliğin içinde kaybolmuş bir çığlık,
Sensizlik, kalpte açan bir yara gibi sivri.
Gölgeler hoyrat, sol yanı sarar her an,
Bu çile dolu yolda, umutla yürümek gerek.

Hayatın fırtınalarına karşı direniş,
Yalnızlıkla sürüklenen gözlerin ferine.
Irmaklar gibi denizlere akalım birlikte,
Belki depreşen yüreklerimizde sevinç peydah olur.

Şiir, sensizliğin ve sessizliğin derinliğinde kaybolan bir çığlığı ifade ediyor. Muğlak düşlerin yarattığı sızı, kalpte derin bir ağrıya dönüşüyor. Hoyrat gölgeler, sol yanı acımasızca sarhoş ediyor, ve ölümün çığlığı her kelimenin altında hüzün kokusu bırakıyor. Şair, dinmeyen çile ile yalnızlığın karmaşasını yaşarken, umutla yürümenin gerekliliğini vurguluyor. Hayatın fırtınalarına karşı direniş, yalnızlıkla sürüklenen gözlerin içinde bir umut ışığı arayışıdır. Irmaklar gibi denizlere akma arzusu, depreşen yüreklerde bir sevinç filizlenmesini umut ediyor. Bu şiir, zorlu bir duygusal yolculuğun içsel çatışmalarını ve umutla başa çıkma çabasını anlatıyor.