Sonbahar dallarında hüznün senfonisi
Griye çalan gökyüzü ağlamaya hazırlanıyor
Sen uzaklarda da olsan, beklediğim sesin ısıtıyor beni
Ama yine de engel olamadığım
Hasretinin ıslaklığına boyanmış gözlerim
Boğazıma düğümlediği dilimdeki sana sözcükler
Bu gün sesini duyduğumda söylenecek mi bilmem
Öyle yorgun ki gözlerim
İki kara çadır kurmuş altına bu gözlerin
Yüreğimde kocaman ayrılık türküleri

Dik durmaya çalışıyorum, düşürdü yolumdaki
Kapkara taşlar... tökezlediğim yokluğuna
Beni de mahkum eden taştan yürekler !
Yatalak bir hasta yatar şimdi
Yüreğimin tam ortanca köşesinde
Bir mektup beklesemde
Az sonra teller ucunda sesli mektubun
Dayanamam belki o titrek sesine
Ne derim bilmemki
Kara bulutlardan kapkara yağmurlar boşalıyor
Gülmeyi denedim, avuttum sandım beni
Gülüşlerim... sensizliğin hıçkırıklarıydı

Saatler geçiyor sesin yaklaşıyor daha bir
Gözlerim hasretinin umut çiçeklerine
Şelaleler yolluyor
Ben çaresizlikten ölmemişim, varlığın güç verirken
Ayrılıklar bitirmemiş beni... sen ?
Ama yitirmiş gülüşlerimi dudaklarımda
Öyle çağrısı var ki beni, içimdeki sesinin
Tüm umutlarımı bitirdiğim yerde
Çırpınışı yüreğimin senin için

Diyorum ya
Bir soluk nefes alıyorum hıçkırık gibi
Ben tüm sevinçlerimi söndürmüştüm
Bir çıt sesiyle
Sokak lambalarına dönüşüm
Onun için sen yoksun diye karanlık !
Bir ağlaması kaldı yalnız
Gözlerimdeki umut çocuklarımın
Senin adını şiir yapa yapa
Ben sana adamışım tüm yürek şarkılarımı

İçimde bekleyen seninle
Eğer hala bir ben varsam
Yaşamaya direnen yürek
Bu soluyan nefes sana
Sesin gitti bu gün, gitsin
Hadi ara beni
Ağlamayacağım bak / sana

Günay Koçak

3. 11. 2023