Mevsimler yalnızlığımın hikayesi oldu
Her rastladığıma seni sordum
Ağaçlara, kuşlara, yolcu yoldaşlara
Sonbahar kapımda hüznünü serdi
Sen gittin diye
Yokluğuna dizeler yazdım ardından
Acılar öyle sarmıştı ki dünyamı
Bir gözlerimi birde şiirlerimi ağlattım
Bir demlik çayımla paylaştım
Yalnızlığımı çok geceler
Yine çok gece var çaresizliğime
Hüznün bini bir paraydı

Bir sır gibi sakladım nerede olduğunu
Kendimden bile
Dualarla yücelttim içimde seni
Sonra anılara sığındı yüreğim ağladım
İçime çektiğim dumanlar isyan etti
Hüzzam şarkıların güftesi sen oldun
Çok kez bıktım yaşamaktan
Gözlerim yarıştı Fırat’ın sularıyla
Geceler boyu ağlamaktan, usandı geceler

Gittiğin ay yaklaştıkça
Artıyor yine içimdeki dertlerin
İlk kez değil ki
Her akşam karanlığı basınca
Böyle hicran verir, hasret yüklenir kalbime
Bitmez yalnızlığım gelmezsen
Durağı olurum acıların
Gelip güldürmezsen gözlerimi

Yorgunum hem de çok
’Ağlayan kadın’ diyorlar adıma
Hatıralarının damla damla tutuştuğu
Gözlerimin bakışlarında
Sen gittin ya
İçimde kahrolası günler sorar
’Ne zaman’ dendiğinde
Sinirlenip kırıyorum herkesi

İçim perde perde ezik, ölgün !
Bütün acı günler bir bir karşımda
Volkan dağları gibi yanıp sönüyor
Kalbimin o dört köşesinde
Hayalin, hatıraların, o eski günlerin
Bir bir geçti ıslak bakışlarımdan

Günay Koçak

1. 11. 2023