Sessiz sokaklarda yankılanan adımlarım,
İçimdeki duyguların en derininde saklı olan şiirin başlangıcıydı.

Dönüştü yıllar geçtikçe, o sokaklar ve adımlar birer anıya.
Geceleri yıldızlara bakarken, fısıldıyor içimdeki ses bana;
Kaybolan zamanın ardında gizlenen duyguları.
Belki de bu sessizlik, içsel bir yolculuğun başlangıcıydı.

Yavaş yavaş, kelimeler düşlerimde şekil bulmaya başladı;
Hayatın karmaşasında kaybolmuş duygularım,
satırlar arasında yeniden doğmayı başardı.

Rüyalarımın izinde, eski bir şarkı gibi akıp giden zaman,
Bir ressamın tuvaline dokunuşu gibi şekilleniyor dizelerim.
Renk paletime damlattığım acılarla boyarım şiirlerimi,
Zamanın izlerini taşıyan, hüzünle dolu bir tablo gibi.

Rüzgar, dudaklarımdan öpücükler çalarak kaçıyor,
Gözlerimdeki umut, şiirin en güzel sözcüklerini arıyor.
Bazen rüzgar, o aradığım kelimeleri, kulağıma fısıldıyor.
Şiir oluyor.

Geceleri yıldızlara bakarken, içime içime haykırırdım,
Çığlıklar atardım sessiz sessiz.
Bir martının kanat çırpışında yankılanırdı,
Taşardım, sığamazdım kendime.
Ama ,kendime fazla gelişleri , ben bilirdim sadece.

Yalnızlık,
Denizin mavisiyle yazılan eski bir mektup gibi sarardı etrafımı.
Sesin, sanki dalgaların söylediği ,unutulmuş bir şarkının yankısıydı.
Denizin, tende bıraktığı serin bir dokunuştu bazen,.
Bazen de bir şiirdi buz yanığı gibi,
Yakardı ,sadece beni.

Saklıdır sevinçler bir gülüşte, ve gizlidir aşklar bir bakışta.
Şiirin en güzel nakışlarıyla örülüydü içimdeki dünya.
Şimdi, yeniden doğuyorum her satırında.
Şiirimi yazmaya devam ediyorum, sessiz sokaklarda yankılanan adımlarımla.