Buz kesen bir yalnızlık var bu akşam
İçimi üşütüyor üstüme gelen karanlık
Hiç geçmiyor sensizliğin hicran titreyişleri
Adını dilime astım, bilmiyor başka kelamı
Kasırgalar koptu sen gideli penceremde
Çözmek istedim sana uzanan yolların düğümünü
Çözdükçe bir kördüğüm içine ilikledim duygularımı
Buz kesen bir yalnızlık var içimde
Sen gideli geçmedi üşümelerim

Özledim seni
Özledim ; babam gibi, çocukluğum gibi
Pembe yağmurlar gibi
Serin rüzgarların getirdiği leylak kokusu gibi
Duyamadım sensiz hiç bir mutluluğu
Mevsim sonbahar

Hasretin
Karanlıklar gibi çöktü yalnızlığıma
Dilimde hiç durmayan
Dilime hep dolanan
Bir senin adın... bir sen
Güneş gibi doğ karanlığıma
Bitsin bu hasret !

Kış gibiydi o gidişin
Romanlaştı bu bekleyiş bende
Bir gözyaşı, bir şiir, bir şarkı gibi
Okumayı unuttum, gökyüzüne bakmayı
Bıraktım bir tarafa her görevimi
Seni andığım kadar anmadım
Beş vakitlerimi
Ben hesaplarımı nasıl toplarım
Çözemiyorum bu denklemleri

Arzın yedi kıtası duydu sen çığlıklarımı
Yüreğim ezilir, susar özleminle
Kimseler bilmez, kuyularda boran
’ Ne olacaksın’ diye sorulurdu
Bu hayat yolunda hep herkes
Sen sevmelerimi unutmuş muydum ki ?
Her yönüm kapandı ışıklara
Gel karanlığımda koyma beni
Kör kuyulara döndüm bir başıma

Kalsaydık hiç ayrılmasaydık
Dizlerinin dibinde
Savrulduk... gurbet dedik
Vatan uğruna terkettik
Vatan’ın içindeki akrepleri bilemedik
Yine de bu vatan bizim ya
’ Korkma Sönmez Bu Şafaklarda Yüzen Alsancak ’

Hüsran
Ayrılıklar geldi cümle sokaklarıma
Yalnızlığın abidesi benim, sen gittin diye
Seneler bir tesbih gibi çekiliyor elimde
Sen ey siyah gülüm
Yedi verenler gibi açılırız
Kavuşursak !

Günay Koçak


5. / 10. / 2023