Hareket ve dinginliği dengelemiş adeta Şair.

Şiirde seyrederken ani bir devinimle karşılaşıp, gürültüye boğulurken, gürültüye alışmaya fırsat bırakmadan ani bir sessizliğe düşüveriyoruz.

Hayat istemesek de bedel ödetir ve bizi bir yerden bir yere bırakır. Yenilginin gölgesinde, yenilgiden, hırplanmışlıktan doğan bir rahatlamayla hisler olmadık-alışılmadık biçimde şok duygulanımlar yaşar. Artık bu noktada olumlu, olumsuz kavramları söz konusu değildir. Ve insanın doyması kimi sevgiden, kimi nefretten, kimi tahkirden olabilir. Bu doyum bir sigara dumanıyla yerini yeni bir açlığa-pişmanlığa bırakırken insan-birey galip çıkmıştır girdiği savaşlardan. Yaralarıyla övünen insanın zafer anlayışı böyle olsa gerek.

Ayrıca Şiirin tümünde traji-komik bir fon altında bireysel çıkmazlarımız duruyor sezilen sezilmeyen renkleriyle. Ben dese de Şair biz anlaşılıyor hiç zorlanmadan. Bence en acıtıcı olan, yapraklarının ölümüne seyirci kalan ve görünürde büyük bir aldırışsızlık kuşanmış olan koca ağacın durumudur. Şair Şiirdeki her imgede adeta onikiden vuruyor. Daha çok şey söylenebilir.
Bence, dimdik bireysel duruşun, içinde ne denli acı ve yalnızlık biriktirdiğinin tanımını yapan Şiir.
Bize de önemsemek, takdir etmek düşer.
Selam ile.

deniz_tayanç tarafından 9/20/2008 5:28:47 AM zamanında düzenlenmiştir.