Karanlık yükseliyor, fırtına yaklaşıyor
İnsan olmaksa hergün bizden uzaklaşıyor
Korku duvarlarıyla, örülen bir yaşamın
Sayısız dönüşümler yaşadığı bir gerçek
Ucunda var mı bizi bekleyen bir gelecek

Zihnimi kurcalıyor, sonsuzluk merdiveni
Ne zaman aksi yönde kırsam ben bu dümeni
İlgi uyandırıcı, garip şeylere tanık
Tuhaf bir renk körlüğü, sarıyor tüm ruhumu
Böyle hatırlıyorum bir insan olduğumu.

Halbu ki salıversen, hiç kesmesen önümü
Birazcık çözebilsem, bu karanlık düğümü
Anlasam üst boyutun ne’ye dayandığını
Bu yaşam gemisinin o kötü kaderini
Ve hesaplayabilsem tümüyle ederini.

Bu kaynama noktası, beynimde büyüdükçe
Damarımda asilik ve isyan yürüdükçe
Ne sen rahatsın ne ben, bu özgürlük dürtüsü
Sonsuz bir yalnızlıktan, geliyor anla artık
Bu perdenin ardından, hep ağlayarak baktık.

Dirilerek canlansa, ve hayranlığım artsa
Yüreğim o sıcacık anları tekrar tatsa
Renkleri başkalaşıp, sevebilse ki hayat
Bu katılaşmış ruhum, niçin çözülmesin ki
Sana tekrar inanıpda yeniden gülmesin ki.

Suçluluk duygusundan, arındıkca vazgeçtim
Ben senin yüzünden hep, başka yolları seçtim
Bu terazisi şaşmış, garip boşlukta herşey
Senin o varoluşunun masalıyla başladı
Sayende bak ahmaklar, birbirini taşladı.

İlahi seyahatler sergileyip duranlar
Binbir safsata ile, dine pazar kuranlar
Türlü türlü yalanla batıla düşüyorsa
Bunların tüm suçlusu, nefsine tapanlardır
Para pul mevki için, yolundan sapanlardır....

Nevzat TAŞKIRAN