matem yüzünü öne eğdi kadın
imkansız olduğunu biliyordu kavuşmamızın
saatlerce bakıyordu gözlerime konuşmadan
aktığını gördüm yağmur taneciği yaşların

son bir cümleydi kurduğu dudağında
titreye titreye affet beni diyordu aslında
ruhu azap çekerdi hissediyorum onu ruhumda
ve gitti bilinmeze ayak sesini duyuyordum uzaklaştıkça

bu bir rüya olacaktı gözlerimi açtığımda
bulacak uyanacaktım tekrar yanında
birden çimdik attım eti’mi koparır’casına
o yoktu göz bebeklerim dehşeti andırır’casına

ve bir şiire döktüm satırları yüreğimi
dağlar’casına her mısrası bıçak ucu gibi
dokunurdu oyup kanatır’casına yüreğimi

ağlıyorum musmutlu o saadetli günlere
geçip giden umutlu o hayali geleceğe
yalnız senle mutlu umutlu biriydim gönlümce
anlıyorum verecekler seni o izlerini bulamayacağım yere

ne kadar uzak olsan’da ayrı kalsan’da bilsen seni
bu yürek attıkça haykıracak sana olan sevgisini
hoşçakal sevgilim hoşçakal
değişmem binlerce güzel için neyi ruhumu esir alan gözlerini

benden ayıran beni senden
şimdi ne halde’yiz ikimiz bilsen
gönlümüz ateşten sanki kor
hem seni yakar hem beni ikimizi birden

göze’mi geldik kopup ayrıldık candan
ayrı yollara düştük aynı daldan
aynı daldan düştük nasıl dağıldık
aramızda mesafe yüz yıllık zaman

Hasan Cihan Şentürk