Yoksunluk mı yokluk mu kötü olan?
Yâdı dünün temcit pilavı gibi hayat denen düğüm
Belki de bir düğüne denk düşen insan:
Ölümün şerit değiştirdiği o iklimde saklı bir tören
Şiirlerin eşliğinde
Kalemin ve de meleklerin teftişinde…

Yanık kelamın na’şını örttüm şiirle
İçime düşen bir ateşti mademki aşkın gizemi
Ütülediğim imgelerden bir mintan geçirdim üzerime
Sözcüklerse zehir zemberek
Mahmuzladığım kalemse seyyahı mevsimin
Ve de yürek:
Ah, nelere nelere delalet

Bir gıdım da olsa sevilmeyi dilerdim
Esen rüzgâra muhalif içimde yaşattığım iklimi
Bahşedene minnettarım:
Aşkı rotasında İlahi Ateşin güzergâhında
Yaslandığım Dağım
Yaşardığım Çınarım
Rabbime kulluk yapmanın haşmetinde de sevginin
İçime çektiği bir koku adeta
Güzün hüzün kokan teninde
Saklı bir şiir ve saklı İstanbul ve Eylülün tini.

Nasıl da doğurgandır o hüzün
Seve seve;
Yana yana kemale erdiğim
Ölüm öncesi ertelediğim bir yeminin minvalinde
Göçen kuşlara meylettiğim
Varsa yoksa kalemimdir kırık kanatlarıma konan
Çiy misali
Çalansa çengi
Bir gizin daha yitimi
Meşk eylediğim zemheri

Geniş açılı bir izlek üzerine tünediğim
Dalın ağaca ihaneti
Kürediğim dünüm şüheda göçün laneti
Efkârı dinmez de hani
Endamlı yalnızlığımı peşkeş çektiğim
Şiirin de pimini çektim mi
Kimse durduramaz beni…

Dur durak demeden yazmanın kerameti
Durgun suların tesellisi
Oysaki azgın ve coşkulu bir iklimdir içimde saklı
O tek teselli:
Allah aşkı ile can bulduğum
Bazen bir fanus misali içine konduğum
Hüznün çeperinde kıyasıya bir mücadele
Esefle yüklendiğim küfenin ağır bedeni
Yaslı olduğum kadar rahmete
Yandaşım varsın olsun yalnızlık
Sessizliğin biçtiği bir ekin tarlası gibi
Sensizliğin de güftesi
İken şiire namzet bir tecelli

Ansızın ölecekmişçesine elimi
Eteğimi çektiğim dünya denen ikametgâhı
Sürüklediğim kadar da arkamdan
Sürgün edildiğim
Nice coğrafya
Mahlasım bazen bir gizem bazen açık seçik bir başkaldırı
Aşkın haşmetinde can bulduğum kadar
Varsın aralıksız essin o delişmen rüzgâr…