işte gidiyorum sayende yalnızlığımla gurbete
arkama bakmadan yol alıyorum uzaklara...
dönüşü olmayan aşkına gönlüm isyanda
sevdamızın ateşini ben harlarken
vicdanın hiç sızlamadan sen söndürdün
o güzelim anıları bir bir karanlığa gömdün
artık senden gitmek bana farz, bilesin
beni hiç bekleme; dünyamı, rotamı değiştirdim!

bir yudum çayın bile hatırı kalmamışsa sende
alnına kondurduğum buseleri silmişsen
neyliyeyim kalbini dikenli gül dallarıyla örmüşsen
uzaklara yol almak boynumun borcu oldu
nefesim nefesinle koklaşmayacak
saksıdaki karanfillerim boynu bükük kalacak
dönüşü olmayan yolları kapadım, bil istedim!

zaman aşımında ardına kadar açtığın kapında
beni değil, solmuş çiçekleri göreceksin
sevda pınarını kızgın çöllerinde kuruttuğun
sonbaharın en çetin ayazları düşürdüğün
yemyeşil gönül dağımı hazana çevirdiğin
ömrünü sevdasına adayan sevdalını kaybettin!

türküler, şiirler duygusuzluğuna ağıt yakacak
yalnızlığın hücresinde ’’ah’’lar çeksen de
duyulmayacak acı feryatların, çığlıkların
kara tren garından kalkarken el sallamıştım
gözlerine inmişti siyah bir perde, görmemiştin
karabulut kaplamıştı gök kubbeni ansızın
hayat veren yağmurlarını dindirmiştin
kendi çölünü kendin yarattın!..

son bakışlarım hayat dolu gözlerine boşalmıştı
sisli amansız yolculuğum başlamıştı
kara trenin düdüğüne karışan fısıldamamla
’’elveda’’ diyebilmiştim
ve sen bitmiştin acılar doldurduğun gönülde...

Zafer Direniş
...