Zor geliyor yokuşlar gönül çok bitkin düştü
Yıkılmadan bu yolda elime asa verin
Tükendi bad-ı ömrüm yorgunum gençlik geçti
Halim yok dayanmaya koluma Musa verin.

Ümitsiz bir sevdanın yollarında koşarım
Ulaşılmaz menzile nâr içinde yaşarım
Felek engel koyuyor bir kalkar bir düşerim
Hayat çekilmez oldu yılları kısa verin.

Ne bekledik ne oldu kör şeytan beni buldu
Türküler söylenirken bir feryat bağrım deldi
Çiçekler açacakken bahar sonu kış geldi
Temmuzlar yakar artık her mevsim kışa verin.

Huzuru bulmak için aşk’a kucak açmıştık
Üç harf olmuştuk sen ben öyle yemin içmiştik
Bunun tarifi “biz”dik ikimizi seçmiştik
Mutluluk uçup gitti gönlüme tasa verin.

Hayallerimiz birdi, umutlarımız vardı
Açmayan o gülleri kırıp kırıp kim derdi
Dehliz dolu hayatın bak şimdi ele verdi
Sende unut gülmeyi sevdayı yas’a verin.

Kuşları hep öldürdün artık uçamıyorlar
O nehrin üzerinde kanat açamıyorlar
Vurulmuşlar sırtından anlam biçemiyorlar
Şikayetim Mevla’ya adını nisâ verin.

İsmet Bozkurt (Dilsiz Kalem)

Nisâ : kadın