ben hiç korkmuyorum
o son saatten
en hatırlanmayacak rüyalar
bırak saklı kalsın yastığın altında
şu uzak gezegenin mesela
giriş kapısının üstünde yazılı olmalı
ismimin ilk harfleri
bildiğim bütün alfabelerin
sonu ölümle bitmeli

yalandır bu dünya
karakalemimin çizdiği hayalet resimlerim
son yudum suyum bitince bardağımda
yıkılıp gidecek o som altın heykellerim
şansıma bir nefes düşecek artık
terazi kefelerinde dolaşıp duracağım
bir o yana
bir bu yana
ölüm adına

yaşlı dünya yoruldu artık
şimdiden kesildi yıldızların musikisi
birer birer meçhule kayan yıldızlar
korkutur beni
ve sıra sıra toprağa düşen adem de

zihinler maddenin raylarında ezilirken
dudaklar ipleri kopmuş kuklaların çaresizliğiyle
yığılıverir
gözler ki tavana mıhlı birer ağıttır
altındaki döşeğin aidiyeti dahi
bir çizgi çeker bedenine insanın

hiçbir şey senin değildir artık
altındaki döşek
üstündeki gök kubbe
başucundaki dostun

en umulmadık yerinde
elimizden çekilip alınacak
hayat denen sanrı
boş boş bakınacağız etrafımıza
üzülmeye
pişmanlığa zaman kalmayacak

ne hazin
toprağa akacak gözlerimiz
tenimiz lime lime çözülecek
kalıplara sığmayan varlığımızın hükmünü
üç beş kemik parçası sürdürecek
toprak altında

toprağın üstü yine yeşerecek
yağmur yağacak
güneş her sabah doğacak yine
toprak dile gelecek
üzerimde böbürlenerek yürüyen
güzelliğiyle büyüleyen
ihtişamlı şehirler kuran insan
bu muydu…

herkesin saklı korkuları
zayıf bir yanı
cevabını bulamadığı bir sorusu
çözemediği bir problemi
halledemediği bir işi vardır
insanı herkesten farklı kılan
bunlardır zaten

başkalarını bilmem
ölüm her aklıma geldiğinde
içindeki her şeyle beraber
koca kainat
koyu bir anlamsızlığa bürünür gözümde

ay ışığında yapayalnız yürümek örneğin
şehrin bir anda sönen ışıkları gibi
solar tüm çiçekleri dünyamın
bir tutam kıvılcım
o da kalmışsa şayet
karanlık limanların
deniz feneri misali direnir karanlığıma

ölüm
hazırlıksız göçtür çoğu kez
hayatın en kuytularında
okkalı bir celsedir
bir duruşmadır
Hakim son kararını verir
sonsuzluğa uğurlar
insanı

redfer