Bir roman karakteri kadar yalnız
Yazarın yorumu kadar hakiki, azami tuttuğu kadar kurgusalım
Resmi işlerin içtensizliğine öfke duyup harap olmak saygısızlık
Ezgin benliğime önce kendim hürmet duymalıyım
Elmas kadar parlak, kömür kadar karanlığım
Teker teker kaybolan geçmişime aydınlıktın
Cinnet sofrası, cinayet zanlısı
Soda şişesi kanıt
Ceplerimden dökülür bu gece saflığım
Elimde terzi makası
Öfke yanlısı kabuslarım
Altüst oldu bilinçaltım
Her gün bulanıklaştı umudun adı
Kurunun yanında yaştım, yandım
Sadece adaletsizliği kaldıramadım
Kitaplarla mesafe aldım
İmkansızlığa kelepçe vurup, vicdan hapsine tıktım
Güzel günlerin şakağına silah dayandı, hiç geri durmadım
Kimse sıkmadı, intihara savruluşlarım
Ders olmadı hiç kimse, sesim yoluydu duyulmadı
Ölümün kapısı ardına kadar açıldı
Beni alır sandım Allah’ım ama yanına aldı en sevdiği kullarını
Zihnimde ki görkemli sahneler, zelzele yarattı
Keskinleşti gaddarlığım, bıraktım paranoyaları
Derinleşti suskunluklarım, uzandı bir kuytuya ıstıraplarım

Fikirlerin önemsiz metropolde
Okuma kitap, bu denli mantıksızlık dokunur azametine
Bağlatır depresanlara yüksek farkındalık, getirir kafayı yedirtme raddesine
Anlam bulamama, kendini asma isteği kasvetinde
Ruhum sanki Anayurt otelinde
Tüm psikolojik problemler
En sonunda yalnızlık zapteder
Koyar kendi hapsine
Aklındakiler kabusun, sakın onları gerçekleştirme
Özgürlüğün ağırlığı kölelikten beter
İletişimsizlik ve aktaramadığın hisler
Toplumsal tabular ters düşer cinsel dürtülerine
Sonucunda sapkın düşünceler
Zebercet gibi kendini öldürme
İçinde ki diktatörü dinleme, hatta boğazını kes
Yaşamak için merak et
Sürreal fikirlerin ve kuruntuların abes
Gerçekçi ol ve sabret
Müspet istekleri geçir önce beyninden,
İşte o zaman gelecek güzel günler