bana kendini getir
çocuk gülümsemeni
sıcak dokunuşunu
bahar kokulu tenini getir bana
türkü sesini
aşk nefesini getir
içinde düne ait hiçbir şey bırakmadan
al koynuna düşlerini alabildiğin kadar öyle gel
bir zulan olsun sol yanında
bizden başka hiç kimsenin giremeyeceği kadar küçük
bütün hayallerimizi içine sığdırabileceğimiz kadar da büyük bir zula
yerini sadece ikimizin bildiği
ve yerimizden bizi kimsenin çıkarmayacağı kadar müşfik ve özgün olsun



bana kendini getir
getir ki çoğullaşalım her cümlenin öznesinde
gizli kalmasın hiç bir özne
her cümlenin başına koyacak kadar "biz" biriktir dudağına öyle gel
di’li geçmişlerde hırpalanmadan
gelecek ve geniş zamanlara sevgi yükleyelim
sen geldikçe çoğalalım
çoğaldıkça büyüsün sevdamız


bana kendini getir
ve kendinle topla beni
topla ki
hiç bir çıkarmada eksilen "bir/i"miz olmasın

bana kendini getir
zifiri gecelere inat
gülüşlerine güneşleri al da öyle gel
öyle ki hiç düşmesin payımıza karanlık
bana türküler getir sevdaya dair
biliyorsun ki
içinde senin olmadığın hiç bir türküyü söyleyemem ben
bana şiirler getir
her mısrasında seni söyleyen şiirler
dudağından dilinden kokundan teninden tutuşan şiirler olsun
beni kendinsiz bırakma
bana kendini getir
kendini bize
yüzünde çocuklarca mutluluk olsun


yılmaz YANARDAĞ

08 / 09 / 2008