_____Öyle bir andı ki______


Kaybolmuştum ikliminde en hazin yalnızlıkların
Duraksayan yanıydı zamanın ve karanlıkların
Kibriti çakılmış,hayallerimin tutuşmalarında
Kıvılcımı çoktan sıçramıştı eteklerime aşkın


Pervasızca yanıyordum,bir kadının avuçlarında
Topaç oluyordu dünyam,onun topuz saçlarında
Gözlerinden okuyordum alfabesini,çaresizliğin
Fikrimin dolaylarında,kadının yamaçlarında


Bir şiir vardı o kadına hiç söyleyemediğim
Ay ışığı şiiriydi,ondan gizlediğim
Bir oyundu bu sadece,yada bir kurgu
Yanına yaklaşamadığım,uzaktan izlediğim





Ay kısık ışığını denize veriyordu
Ve deniz ışıl ,ışıl parlıyordu
Bu ışık yanılsamasında
Deniz,ay’a geliyordu


Oysa ay’da hayat yoktu
Sadece denizi seviyordu
Çekiyordu denizi kendine
Aşık ediyordu


Ve hiç konuşmaz dı ay
Hep susuyordu
Denizin mavi tenine
Utanarak dokunuyordu


Titriyordu deniz heyecanlanıyordu
Öyle yumuşak dokunmuştu ki ay
Denizin kalbi duruyordu
Bu rüya hiç bitmesin diyordu


Deniz tüm bakirliğini ay’a veriyordu
Ve ay denizin oluyordu
Birden sönüyordu ayın ışığı
Çaresizce gidiyordu


Sonra!
Sonra!
Deniz ağlıyordu
Gitme biraz daha kal diye bağırıyordu
Fakat ay duymuyordu
Deniz;
Bir kez daha yanılıyordu


Hep sürdü bu gelgitler
Bu çaresiz sevda
Denizin canını yakan medcezirler
Bu elveda



Bir şiir vardı o kadına hiç söyleyemediğim
Ay ışığı şiiriydi o kadından gizlediğim
Denize ışığımı vermekti özlediğim
Ay’a benzemekti çaresizliğim.........