Hak Te Ala ilk insanı!
O Adem’i yaratmaya!
Karar verir kendince!
Ol deyince olur insan.

Yüce Allah ol demiştir!
Yaratmıştır nur Ademi
Her insanın ilk babası!
Nur Ademi yaratmıştır.

O Cebrail her yöreden
Toprak alıp toplamıştır.
O yaratma bir mucize!
Yaratılma serüveni bu!

Toprakları yoğrulunca,
Sıvı balçık olur hamur!
Yüce Mevla o çamura!
Güzel şekil biçim verir!

Hak Te Ala o bünyeye!
O ruhundan üflemiştir.
İlk insana can gelmiştir.
İblis şeytan çıldırmıştır!

Melekler hep o Ademe,
Emre uyup secde eder!
İblis şeytan o huzurdan
Ebediyen kovulmuştur!

Hak Te Ala mümin kulu,
Firdevs olan Cennetine!
Koyacak hep giydirecek
Çok bol rızık verecektir!

Belasını bulan şeytan!
Lanetlenmiş ebediyen
İnsanların düşmanıdır.
Yaratana sığın hemen!

Yüce Mevla o Adem’e!
Türlü türlü nimet verir
Nebi Âdem razı mısın?
Diye sorar her bi daim.

Âdem niçin razı değil?
Yüce Mevla o Ademin!
Sol eyeği kemiğinden!
Hava’yı eş yaratmıştır!

Âdem kendi gibi bi can!
Gördüğünde çok şaşırır
Karşısında güzel kadın!
Âdem şaşkın heyecanlı.

Bir benzeri çok sevimli
Kadınların şahı Havva!
Eşsiz dilber karşısında!
O Adem’in nutku durur.

Karşısında güzel bayan
Ahu dilber gören Âdem
Şaşkın ve de heyecanlı!
Havva ile sohbet etmiş!

Oturupda konuşmuşlar
Ulvi sohbet nede güzel!
Nede güzel anlaşmışlar!
Sohbet ülfet nede güzel.

Âdem, Hava arasın da,
Vuslat hasıl oluvermiş!
Artık yalnız değil onlar!
Neşelendi mutlu çiftler.

Rabbi Te Ala o Ademe!
Hitap eder tekrar sorar
Âdem ve de o Havva’yı!
Tekrar tekrar sınamıştır.

O Ademe sormuş Halık
Bu nimetle sen nicesin?
Cevap ise çok manidar!
Ne güzeldir her nimetin.

O Yaratan tekrar sorar?
Nasıl buldun bu nimeti?
Güzel buldum o nimeti!
Başka şeye ihtiyaç yok!

Yüce Rabbim kullarını!
Onca nimet deryasına!
Daldırmıştır her bi kulu
Nimetlerle mesut kullar.

Son nimete mesut olan,
O Adem’in yüzü gülmüş
Her nimete gark olunca!
Sukut bulmuş kalbi ruhu.

Güzel hayat ünsiyet var,
Âdem Havva mutlu olur
Gerek yoktur kalmadı ki
Bundan gayrı bi ikrama!

Havva ile Âdem mesut!
Şükür doldu o kalplere!
Çok bahtiyar aziz kullar,
Ebedi mülk o cennetler!

Hak Te Ala emretmiştir.
Nimetlerden lezzet alın
Ancak buğday ağacına!
Sakın ola dokunmayın!

Hak Te Ala sakın bana!
Asi bir kul olmayasınız!
İkaz edip tembih etmiş
Yüce emri unutmuşlar!

O meyveden yedi onlar,
Nur alemden kovulurlar
Bin yıllık sefadan sonra!
Bu dünyaya inmiş onlar.

O cennette bin yıl sefa!
Sürüverdi Âdem Havva
O cennetten kovulurlar
Pişmanlıklar yaşamışlar.

Cennetin o sefasından,
Âdem Havva ağlayarak
Kovulunca kayboldular,
En sonunda kavuştular.

Rabbimizden af dilerler
Âdem Havva buluştular
İki bin yıl sürmüş hayat,
Sonrasında biter ömür!

NAZIM TAŞTAN