Eli kirli,
Yüzü kirli,
Ama tertemiz kalbi...
Zaten,
Bir çocuğun kalbi kirli olabilir mi?

Bombalar döverken şehirleri,
Unutur insan sevmeyi,
Ve insanı insan yapan her şeyi.

Savaşta kokan sadece barut mu?
Hiç mi almazsın o kan kokusunu?
Görmez misin,gözlerdeki o korkuyu?
Hangi kalp anlamaz , vicdanının uyuştuğunu?

Hangi kalp özlemez ki ,
çocukların mutluluk çığlıklarını,
Ve nasıl bir insan sevgiden vazgeçer de,
çocukların üzerine ölüm olarak yağdırır kavgasını.


Bilir misin,
Savaşta önce çocuklar ölür.
Her köşede görebilirsin bunu.
Mesela,elinde bezden bir bebeğe,
Sımsıkı sarılmış küçük kız çocuğunu.
Bakışları donuk,yüzüne işlemiş korku,
Yanağında kurumuş göz yaşının bıraktığı iz,
Öyle düşmüş kalmış bir kurşunla küçücük vücudu,
Elindeki bez bebek kadar cansız,bir o kadar da sessiz.
Gözümüz görmez bu namussuzluğu,körüz biz,
Kapanmış ağızlar sanki dilsiziz.


Ölmesin çocuklar,
Koşsunlar,oynasınlar,
Çocuklar ölümden muaf olsunlar...