Paranoyak mayınlar döşüyor zihnin zeminine

infilak seslerinin tenine düşüyor karartısı

mühürlüyor karanlığın rahmine çığlıkları

elinde soluksuz neşter, kesiyor dünyanın göğsünü

elleri ki; küf kokan şehrin uç vermeye başlayan irinlerini dolduruyor dehlizlerine

şehrin nefesini kesiyor çürümüşlüğün cesetleri

uzun metrajlı bir filmin son sahnesinde, homurduyor kaburgasında gizli nefesi

rolüne biçilmiş bir ceset oluyor gölgesi

derin iniltisi göğe külleniyor

ölümün bin bir yüzü tekrar doğuyor şakaklarından

ve
asit yağmurlarında çırpınıyor kanatsız bir cenin

vahşetin çığlıklarına dönüşüyor celladın ayak sesleri

midesinde alkışı tutan seyirci, perdenin ardındaki figürana düşürüyor gülüşlerini

cehennem kapısına ilerliyor göz hapsindeki adımlar

tütsülüyor derisini ateşin kucağında

kristal iplikler geçiriyor göz kapaklarına diğeri

karanlık bir gölge, elleri dizlerinde
uzun bir omurgadan düşecek benliğine

kan iskeletinde bir sunak olacak arşa nidası

ve bir çift göz, tek bir söz uyandıracak ruhunu

söyledin mi ??

film yeni başlıyor

iki parmak arası bir tel saç

zorlanmadan açılıyor kalbin kapısı

gizlendiğin yerden dökülüyorsun işte

kaçış yok
yo yo itiraz hakkında yok

her acıya sarılacak ,başa saracak ve tekrar doğacaksın

izlediğin gözyaşı sahnesini yutkunup paylaşmayı düşüneceksin

ve bilmelisin ki kimse seni burada görmüyor, duymuyor olacak,
sen hariç..