DİLSİZ KULLAR
YARALI KIRLANGIÇ

Yaralı bir kırlangıç pencereme konmuştu
Soğuktan titriyordu kanatları donmuştu

Hava buz gibi ayaz her yer bembeyaz kardı
Akşam olmuştu çoktan hava birden karardı.

Pencereyi usulca açıp da araladım
Buğday tanelerini önüne sıraladım

Okşadım tüylerini parmağımın ucuyla
Baş koydu avucuma inleyerek acıyla

Merhametsiz bir avcı acımadan vurmuştu
Sürüsünden ayırıp kanadını kırmıştı

Gagasından öperek aldım onu içeri
Karşı koymadı bana yoktu sanki kaçarı

Önce ılık su ile temizleyip pakladım
Em sürüp yarasına pamuklarda sakladım

Anlamış gibi baktı bütün olup biteni
Tüneyerek uyudu ısınınca bedeni

Her gün iyiye gidip kapandı tüm yarası
Minnettar bakışlarla dedi gitme sırası

Günler sonra aradan sıhhatine kavuştu
Teşekkür edip cik cik kanat çırparak uçtu

Nurgül’üm her ilkbahar aynı kırlangıç gelir
Şen şakrak ötüşüyle kendince selam verir

Sevgi evrensel dildir bütün canlılar bilir
Dilsiz kullardır onlar şefkat ile sevilir.

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ