YİRMİ YEDİ YIL BABA

Mefhari mevcudat diye başlayarak söze
Hani kış geceleri otururduk diz dize
Hikaye Kesik Baş’ı okurdun ya sen bize
Ali’nin bindiği at bilirdim Düldül baba
Hasretinle kavruldum yirmi yedi yıl baba

Yanardı odamızda eski kömür sobası
Pişerdi üzerinde köy tarhana çorbası
Ne anamın ne senin bitmez idi çabası
Halı nedir görmedik seriliydi çul baba
Hasretinle kavruldum yirmi yedi yıl baba

Toprak idi damımız akardı şıpır şıpır
Yağmurda anacığım loğlardı güpür güpür
Bel vermişti mertekler korkardk bir gün keper
Dökülmüştü saçların dertlerden tel tel baba
Hasretinle kavruldum yirmi yedi yıl baba

Toprakla uğraşmaktan nasırlıydı ellerin
Kara yağız yiğidi idin çamlı bellerin
Yakalanınca derde tutmaz oldu dalların
Kuruyup siyeç oldu bahçendeki gül baba
Hasretinle kavruldum yirmi yedi yıl baba

Doyumsuzdu sohbetin sendin köyün bilgesi
Korunaklıydı duldan sanki kaya gölgesi
Sular gibi okurdu umman idi bilgisi
Sen gidince kor düştü yanan kalbim çöl baba
Hasretinle kavruldum yirmi yedi yıl baba

Yıllarca muhtar idin köyüne hizmet ettin
Helal alın teriyle kersete alıp sattın
Altmış sekiz yaşında bâki aleme gittin
Sensiz kara gözlerim sanki tuzlu göl baba
Hasretinle kavruldum yirmi yedi yıl baba

Şapkan bende duruyor sandıkta saklıyorum
Kokun sinmiş içine öpüp de kokluyorum
Belki gelirsin diye her gece bekliyorum
Oduncu gömleğinle düşlerime gel baba
Hasretinle kavruldum yirmi yedi yıl baba

İdare ışığında demlerdik çayımızı
Anlattığın kıssadan alırdık payımızı
Mezarın orda diye her sene köyümüzü
Babamın yurdu deyip inan ettim yol baba
Hasretinle kavruldum yirmi yedi yıl baba

Ellerim kınalıydı tazecik bir gelindim
Acı haberin ile bölük bölük bölündüm
Hicran ateşi düştü ciğerimden delindim
Şarıl şarıl boşandı gözlerimden sel baba
Hasretinle kavruldum yirmi yedi yıl baba

Yetim bırakıp gittin daha yirmi dördümde
Yokluğunun yası var hâlâ gönül yurdumda
Nurgül’ü boynu bükük koyuverdin ardında
Ağlayan yüreğimi şefkatinle sil baba
Hasretinle kavruldum yirmi yedi yıl baba.

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ