Melundur gün ve mahzun gün ışığı
Aykırı ruhumdan taşan gazabı
Ertelemekse o vakitsiz gidişi ve vedayı
Bil mukabil, muhterem bayım
Acının sandığında saklı
Ne isyanım ne inkârım iz düşer zamana
İndinde hüznün göğe teğet geçtiğim sabahların nazarında
Ne çıkar varsın olsun içimde saklansın onca ukde

Bir çıkarımsa yaşamak
Bir çabadan da fazlası yürek
Nasıl da feryat eder gecenin kör karanlığında
Çıktığım yoldan da yoktur dönüş
Kara kuru sıfatlardan da uzak
Methedeceğim kim kaldı ki inanılmaz kırık
İnanılmaz ırak
Göğün tembel kuşları da artık
Uğramaz oldu annemin ekmek koyduğu pervaza

Bir itibarsa yaşam
Bir inkârsa söylenen her yalan
Bir ikaz belki de yanıp sönen
O devasa trafik ışıklarında seken yürek
Sancılı bir ömre delalet
Semiren hüzne bedeller biçilesi
Neşri günün
Nesri ömrün
Nedamet yüklü olsa ne ki onca insan?
Beylik bir sevgiyle çıkıp da yola
Vardığım Rabbim Dergâhına tek gerçek

Mizacım artık uysal
Huysuz seferisi olduğum ömürle hemhal
Bazen yalnızlık iken iştigal
Eden demli sesinde dertlerin
Densiz seyrinde zalimin ve iblisin
Zanlardan çok uzak bir iklimdir artık bellediğim

Sıfatların biri gider bir gelirken vakti zamanında
Hırsız bellediğim aşkın da inhisarı
Hidayetin son kavşağı
Meylettiğimdir illa ki huzur ve sevgi
Meali öznemde saklı
Mihrabı yerinde kaygan bir düşe meyyal
Satırlardan bozgun eden hüznü
Kerevitine çektiğim ömrü
Varsın olsun heba ettiğim ucu
Yanık bir türkü…