Cam kırıkları, her yerim kan revan içinde
Göğüs hırıltıları, uykusuz geceler
Hastalık sıkıntıları, umutsuz gelecek
Yer yarıldı, kayboldum içinde
Var mı yürekten daha büyük bir servet?
Unuttuğum geçmişin izleri, tarihin tesiri tinimde
Patlıyorum kuruntudan stresten
Boğazımı düğümledi korku denen meret
Yalnızlık tahayyülüm arafta pineklemek
Hayat imtihanına bilgi birikiminle dirensen de
Ahiret sorgusuna vicdanın ağırlığı ile geçeceksin
Akıbetin ölüm olduğu için yaşama sarıl dört elle
Sabah dört, birazdan ezan okunacak, kalbinin sesini dinle
Tüm sevdiklerim emanet Allah’a, sahibin var adem
Ürkme yani, dönüp dolaşıp hatalarını düzeltmen için fırsat bir sokak geride
Adalet böyle bir şey, tereddüt etme
Küçük şeylerle sevinirim ben
Kapıldım vecdin büyüsüne
Yangın merdiveni yok manevi binanın çevresinde
Yanacaksın illa, kaçıp gitme
Pencereden atlayıp kurtulamazsın, nasıl hesap vereceksin? Söyle!
Yollarda gaflet zehri, hasret külleri anımsarsın zihninde
İki yıldan fazla sessiz bekledim, yine susmak için miydi çektiğim zahmet?
Merak etme konu sen olunca asla erinmem
Söyleyip de yaptıklarıma kât’a yerinmem
Ne kadar heba etsen de hiçbir şey bir anda değişmez
Savaşacak gücüm yok entrikaya, bu yüzden kuytulara gömülmek vazgeçilmez
Orası da tükenip çürüme yeri, hiç bir zamana ait hissedememek kaderimde
Evime kapanıp psikolojik buhranım tebeddül edilmez
Çık sokağa, hayata karış ne kaybedeceksin, tahavvül et
Hayal kurmak bize özgü en ehemmiyetli marifet
Hiç bir duygunu teskin etme, tarifi mazide
Yazıp karalayarak kırdım genetik zinciri, aynalarda bizi sever elbet
Bilinçaltına cinsel tabirler entegre
Gördüğün her reklam ve söylem popüler kültüre köle
Var mı gerçekten büyük kitlelerden ayrı düşüncen?
İtaat et, tek tip nesil yetiştirir eğitim denen hezimet
Yetersizliğini biliyorum, fiskelesem de şiirlerde
Eriyip yok olduğumuz sistemde, boşa serzenişler
Ama duramıyorum bunları haykırıp söylemeden
Ve yeri geldiğinde geri durmayacağım kendi bildiklerimden