Bayram ertesi
Ertelediğim ne varsa yapmaya söz verdim kendime
Gücüm yettiği kadar tabiiiki de



Meselâ
Kalıcı çiçekler dikmeğe bahçeme
Çocuklarıma daha çok sarılmaya
En çokundan onlara sevdiğimi söylemeye
Güneşln enerjisini içime çekmeye
Ne bileyim işte
Rengârenk lalelerimin bağrında çay içmeye
Gözlerimi kapatıp kuş seslerini dinlemeye
Baharın mis gibi havasını içime çekmeye



Aslında
Eskisi gibi ruhumun gömleğine hüzün değil
Koskocaman gökkuşaģı gülüşlü motivler çizmek istiyorum
Hanımeli kokusu sararken evin girişini
Dolu dizgin bir özlemle annemin , babamın mezarına koşup
Öpmek istiyorum ellerinden
Doyasıya dua edip
Doyasıya ağlamak istiyorum



Kendimi iyileştirme çabalarımla
Göğsümü gere gere yürümek istiyorum
Ve kendime "sen en güpgüzel mucizesin, başka mucizeye gerek yok "diyerek
Bağırmak istiyorum avaz avaz
En kısık sesimle
Ayak uçlarımla toprağa dokunarak
Uzanmak istiyorum papatyaların arasına
Ellerimde annemden yadigâr uçuş böcüşleri
Kahkahalar bedenimi esir almışken
Yusufçuklar hâlâ babama kavuşturacakmış gibi
Dört nala koşarken göz bebeklerimin tuvalinde



Ne ara hüzünle arkadaş oldum
Hatırlamıyorum bile bu gurbet elde
Gözyaşlarıma iki beyaz kelebek şahit olmuşken
Ne ara sevinçlerimi göğün maviliklerine hibe ettim
Onu hiç ama hiç hatırlamıyorum



Hadi mutluluk eksin ahuzar yollarıma yazgım
Kokulu güller serpiştirsin acıyan yaralarıma
Dikenleri batsa da gıkımı çıkarmam yeminle
Ağlayan kalbimi güldürmek için yaptıkları uğruna....






nagihan