Seviyorsan, sevildiğinin ümidiyle üveykler gibi kanatlanır,
Masiyetin tozunu toprağını eteklerinden silkelersin.
Onsuz olmak hiç olmamaktır, bilirsin.

Seviyorsan, yeleleri rüzgarda savrulan hayal atının üzerinde, onun iklimine girersin fütursuzca.
Koca dünyada bir O vardır bir de sen.
Gözlerin kördür onun olmadığı zamanlara, mekanlara.
Onsuz zamanlarda yitersin.
Onsuz mekanlarda kaybolur gidersin.

Seviyorsan, düzenli bir hayatın yoktur.
Dağınıksındır...
Dağılmışsındır...
Kelimelerin bile dağılır gider, cümle kuramazsın.
Havasız susuz olursun da Onsuz olamazsın.

Seviyorsan, Mecnunla akıl yarışına girer, gönüllü kaybedersin.
Ferhat’a inat sen gönül dağını delersin.

Seviyorsan, O ruhuna cemre diye damlamadıysa sen bu kahrolası bedenden vazgeçersin.
Aşk da O olur, hasret de, sen de. . .

Seviyorsan, derviş gönlünün lal taraflarına hasret merhemi sürer, fidye olarak Yakupça gözlerini verirsin.

Seviyorsan, ne beden senin ne de sen sensin...

AYŞELİ POLAT