Gül kurusu mektuplardan ırak
Bir gurbet akşamı sararken doğayı
Kabuk bağlamayan yaralarıma
Neşter atar baykuş sesleri
Sensiz başımda sağnaklarla
Özlem kasırgaları kopar yüreğimde
Yapraksız bir ağaç gibiyimdir
Gecenin ortasında
Çaresizliğime tam tam çalar gece kuşları
Beynimde rakseder anılar

Bilsen bu yağmurlar kaç kez yağdılar
Yokluğuna... kaç kez güneş gülümsedi
Bulutların ardından
Bu kuşlar ,kaç kez kondular pencereme
Bu kanatları deniz kokan martı
Ve uykusuz gecelere nöbet tutan gözlerim
Kaç kez aradılar sıcaklığını ellerinin

Susmuyor penceremde artık sağnaklar
Hüzünler kaynıyor yüreğimden taştı taşacak
Sensizlik... ümitsizliğimin yalvarışlarında
Tek yalnızlığımın çaresizliğimin
En korkuncu bu
Şimdi bu bahar kokulu akşamlara
Senin kokun sinmiş
Yıldızlarda gözlerin
Sensiz geziyorum sokakları
Yapayalnızım
Her baktığım yerlerde senin izlerin
Bu avunmaz yürek , içimdeki susmayan şarkı
Hep benim

Bak gözlerime
Orada hasretini göreceksin
Biliyorum
Terketmeyeceksin rüyalarımı sabahlara dek
Gözlerim gibi gecelerde kan ağlıyor
Koşuyorsam bazen güneşin ilk ışıklarına
Sabaha kavuşmak için değil
Çarpıyorsa dur durak bilmeden bu yürek
Nefes alıp veriyorsam
Bu yaşamak için değil
Beklemek için...
Geldiğini görebilmek için
Gözlerime asıyorum güneşin yedi rengini


Günay Koçak

5.4.2023